နမ္းသူမဲ့ေသာ ပန္းသဇင္

ေဆာင္းႏွင္းေဖြးေဖြးက်ေနတဲ့ နံနက္ခင္းေလးတစ္ခု....။
တက္ၾကြမႈ အျပည့္ရွိေနၾကတဲ့ လူငယ္ေလး တစ္စု...။

သူတို႔ေလးေတြကေတာ့ အနာဂတ္မွာ လွပစြာ တင့္တယ္လာၾကမယ့္ အနာဂတ္ရဲ႔ သားေကာင္းရတနာေလးေတြပါ။ ေအးျမလွတဲ့ နံနက္ခင္းေလးမွာ တက္ၾကြတဲ့ လူငယ္ေလးေတြကိုၾကည့္ရတာ အရမ္းကို ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကေတာ့ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္၊ စာလည္းၾကိဳးစားၾကတဲ့ ထြန္းထြန္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုပါ။ အခုလည္း ေက်ာင္းမွာ ဒီဇင္ဘာလ အားကစားပြဲ ရွိတဲ့အတြက္ ယွဥ္ျပိဳင္၊အားေပးဖို႔ လာေရာက္ေနၾကျခင္းပါ။ သူတို႔ေလးေတြက စာေပမွာ ထူးခၽြန္သလို အားကစားမွာလည္း မဆိုးၾကပါဘူး။ တခါတရံမွာေတာ့ စာေပဘက္မွာ အားနည္းျပီး အားကစားမွာ ထူးခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။

ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္က စာလည္းၾကိဳးစားျပီး ေက်ာင္းစည္းကမ္းလည္း လိုက္နာပါတယ္။ သူ အေၾကာက္ဆံုး ကေတာ့ ေက်ာင္းစည္းကမ္းမလိုက္နာမိလို႔ အျပစ္ေပးခံရမွာကိုပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက စည္းကမ္းၾကီးသလို အရိုက္လည္း ၾကမ္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္း ေၾကာက္ၾကပါတယ္။

ထြန္းထြန္းရဲ႔ မိဘေတြကေတာ့ သာမာန္ ၀န္ထမ္းေတြပါ။ ထြန္းထြန္းက ေမာင္ႏွမထဲမွာ အၾကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့အတြက္ တခါတရံ အိမ္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးရပါတယ္။ သူေနတဲ့ ရပ္ကြက္က ေက်ာင္းနဲ႔ အနည္းငယ္ လွမ္းပါတယ္။ စက္ဘီးစီးျပီးလာရင္ေတာင္မွ ၄၅မိနစ္ေလာက္ ၾကာပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ လမ္းမွာ စက္ဘီးပ်က္ျပီး ေက်ာင္းခ်ိန္ ေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနလို႔ ထြန္းထြန္းလည္း ေက်ာင္းမသြားဘဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း ေက်ာင္းစုေ၀းပြဲ ရွိတဲ့ေန႔ပါ။ ဆရာမက အတန္းမွာ လူစစ္ေတာ့ ထြန္းထြန္း ေက်ာင္းပ်က္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ခြင့္မတိုင္ဘဲ ပ်က္တဲ့ ေက်ာင္းသားကို အျပစ္ေပးရမယ္လို႔ ေက်ာင္းစုေ၀းပြဲမွာဘဲ ေၾကျငာေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေျပာတာကို ထြန္းထြန္းရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကို ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အစကတည္းက အေၾကာက္ၾကီးတဲ့ ထြန္းထြန္းက ေၾကာက္ျပီး ေက်ာင္းကို မလာရဲဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။

မိဘေတြကလည္း ပညာေရးကို အားေပးတဲ့အျပင္ ဒီႏွစ္က ဆယ္တန္းျဖစ္လို႔ ပိုဂရုစိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ မိဘေၾကာင့္ ေက်ာင္းလာေနရေပမယ့္ ေက်ာင္းကိုလည္း မသြားရဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ သူနဲ႔ ငယ္ငယ္က အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္း ညီညီနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို လမ္းမွာေတြ႔တယ္။ သူတို႔ေတြက ေက်ာင္းမေနဘဲ ေလေနတဲ့ သူေတြေပါ့။ ဒီေန႔လည္း ထန္းရည္ေသာက္ သြားၾကမလို႔တဲ့။ ထြန္းထြန္းလည္း ေက်ာင္းကို မသြားရဲတာနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ အတူ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းပုန္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ မိဘကေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ေက်ာင္းပုန္းရတဲ့ အရသာကိုေတာ့ ထြန္းထြန္း သိသြားတယ္။ လူငယ္ ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ပိုျမတ္ႏိုးတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့ ထြန္းထြန္း ေက်ာင္းျပန္တက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ခရီးထြက္ေနလို႔ အျပစ္မခံယူရေသးေပမယ့္ အတန္းပိုင္ဆရာမက ေမးျမန္းျပီးလို႔ ေပးတဲ့ အျပစ္ေတာ့ ခံျပီးရပါျပီ။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးျပန္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ အျပစ္ဒဏ္ ခံယူျပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အျပစ္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းပုန္းရတာကို ႏွစ္သက္ေနမိတဲ့အတြက္ မၾကာခဏ ဆိုသလို ေက်ာင္းပုန္းတတ္လာခဲ့ပါတယ္။ ထြန္းထြန္းေက်ာင္းပ်က္မ်ားလို႔ မိဘကိုေခၚေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ ထြန္းထြန္းတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကိုေရာက္မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ညေနေက်ာင္းဆင္းခါနီးမွာ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္ တစ္ခ်ိုဳ႕ေက်ာင္းကို ေရာက္လာျပီး ထြန္းထြန္းတို႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ဘိန္းျဖဴခိုးျပီး သံုးစြဲေနတာ ေတြ႔လို႔ ေက်ာင္းကို လာျပီး အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ သူတို႔ေတြကိုေတာ့ ရဲစခန္းမွာ ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္ လို႔ ေျပာပါတယ္။

စာေတာ္ျပီး လိမၼာတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ မဆင္မျခင္နဲ႔ အေတြးမွားျပီး အေပါင္းအသင္းမွားခဲ့တဲ့ အတြက္ အားလံုးက ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို လွပတဲ့ သဇင္ပန္းေလးတစ္ပြင့္လိုျဖစ္မလာေတာ့ဘဲ ဘိန္းျဖဴရဲ႔ သားေကာင္အျဖစ္နဲ႔ နမ္းသူမဲ့တဲ့ ပန္းသဇင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ထြန္းထြန္းရဲ႔ အျဖစ္ကို နမူနာယူရင္း ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အျပစ္လုပ္ခဲ့မိရင္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ခံယူသင့္သလို၊ အျပစ္ေပးတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေနနဲ႔လည္း အမွန္တကယ္ အျပစ္က်ဴးလြန္ျခင္းရွိ၊ မရွိ ေသခ်ာ စစ္ေဆးျပီးမွ အျပစ္ေပးသင့္ပါတယ္။

မဆံုတဲ့ ဖူးစာ

ဒီေန႔ စေနေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္လည္းျဖစ္၊ တျခား အေထြအထူးလည္း လုပ္စရာ မရွိတာနဲ႔ စာအုပ္စင္ကလည္းရႈပ္ေနလို႔ ရွင္းေနမိပါတယ္။ ကၽြန္မေရာ ေဖေဖ၊ ေမေမ ပါ စာဖတ္ ၀ါသနာ ပါၾကပါတယ္။ စာအုပ္စင္ရွင္းရင္းနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေတြ႔မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ အတိတ္ရဲ႔ အရိပ္ေတြ ထင္ဟပ္လာျပီး ဒီစာအုပ္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူအေၾကာင္းေလး ေတြးေနမိပါတယ္။

သူဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ တစ္ခ်ိန္က ပတ္သက္ခဲ့သူေပါ့။ ေျပာရမယ့္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္သူေပါ့။ သူနဲ႔ ကၽြန္မက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခင္မင္ခဲ့ျပီး အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ နားလည္မႈ ကိုယ္စီနဲ႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဘ၀မွာ ကတည္းက ကၽြန္မက သူ႔ကို အစစအရာရာ နားလည္ေပးခဲ့ သလို သူကလည္း ဘာအေၾကာင္းဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကို အျမဲတိုင္ပင္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းလိုဘဲ ေနလာရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းျပီးလို႔ အလုပ္ ကိုယ္စီ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေနရာစီ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ လူက တစ္ေနရာစီျဖစ္သလို အဆက္အသြယ္လည္း သိပ္မရခဲ့ပါဘူး။ တစ္ႏွစ္ တခါ ေလာက္ပဲ ျပန္ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ကေတာ့ အျမဲရွိျပီး စိတ္ခ်င္းနီးေနၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးကေတာ့ ခ်စ္သူ ျဖစ္တဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ သူေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ ကၽြန္မက စာဖတ္၀ါသနာပါသလို သူကလည္း စာဖတ္တာကို ႏွစ္သက္တယ္။ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ လူခ်င္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဘ၀တုန္းကလိုဘဲ တစ္ႏွစ္မွ တခါေလာက္ပဲ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ေတြ႔ဆံုမႈနည္းလို႔ ေသြးေအးသြားလို႔ လည္း မဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းလိုမ်ိဳး သံေယာဇဥ္ပိုတာကို အခ်စ္လို႔ မွားျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်မိၾကလို႔လည္း မဟုတ္ေပမယ့္ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ဖူးစားမဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ သူနဲ႔ ကၽြန္မ တကယ့္ကို္ ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ကြဲကြာသြားတာကလည္း သူမ်ားေတြလို အထင္မွားစရာရွိလို႔၊ မိဘခ်င္းမေျပလည္လို႔ ၊ မခ်စ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းေတြရွိလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္ရက္နဲ႔ကို လမ္းခြဲခဲ့ရတာပါ။ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ အေျခအေနေကာင္းေတြ ရွိေနေပမယ့္ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာဆိုတာက ရွိေနျပန္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနတဲ့ သူရဲ႔ သမီးကို လက္ထပ္ယူလိုက္ရလို႔ပါ။ ေကာင္မေလးက ငယ္ရြယ္ျပီး သြက္သြက္လက္လက္ရွိသလို သူ႔အေပၚမွာ အရမ္းကို ခ်စ္ေနမိတာပါ။ ေလာကမွာ ေထာက္ထားစရာေတြ ရွိတာ ေကာင္းလည္းေကာင္းသလို၊ မေကာင္းတဲ့အခါလည္း မေကာင္းပါဘူး။ ကၽြန္မလည္း သူ႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက အျမဲ နားလည္ေပးခဲ့ရတာ ဒီတစ္ၾကိမ္လည္း ကၽြန္မ နားလည္ေပးလိုက္ရျပန္ပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မ က ဖူးစာကံ မပါလို႔ လို႔ဘဲ မွတ္ယူရင္းနဲ႔ေပါ့....။

သူကေတာ့ အေကာင္းဆံုး မိသားစု ဘ၀ေလးကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ သလို ကၽြန္မလည္း ေဖေဖ၊ေမေမတို႔ အတြက္ အားအကိုးရဆံုး သမီးတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ဘဲ အခုအခ်ိန္ထိ ရပ္တည္ေနေတာ့ပါတယ္။

ခရီးသြားျခင္းရဲ႔ အက်ိဳး

ခရီးသြားျခင္း အက်ိဳး ဆိုလို႔ ခရီးသြားလို႔ ရလာတဲ့ ဗဟုသုတ၊ အေတြ႔အၾကံဳေတြလို႔ ထင္ရင္ေတာ့ လံုး၀ခ်ည္းကို လြဲသြားမယ္ စာဖတ္သူမ်ားေရ...။ အခုေရးမယ့္ ပို႔စ္ေလးကေတာ့ ခရီးသြားတဲ့ရက္မွာ အေဆာင္က သန္႔ရွင္းေရး လုပ္တဲ့ရက္နဲ႔က တိုက္ေနေတာ့ အစားျပန္လုပ္ေပးရတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါ။ ဂ်ပန္မွာ ေပါက္ျပားေပါက္ဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေလးေတာ့ ရသြားတာေပါ့။ အေဆာင္က ၂လ ၁ၾကိမ္ အျမဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ ဒီေလာက္ ၂လ ၁ၾကိမ္တည္း လုပ္တာကို ခရီးထြက္တာနဲ႔ ၾကံဳျဖစ္ေအာင္ၾကံဳတာ။

ပထမ တစ္ခါကေတာ့ ေပါက္ျပားေပါက္ရဘူး။ အေဆာင္ေရွ႔က သစ္ပင္ေတြမွာ အရြက္ေတြေၾကြေတာ့ သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြဘဲ တံျမက္စည္းလွဲရံုဘဲ။ ဒီတခါေတာ့ သစ္ပင္မွာ အရြက္ေတြ မရွိေတာ့လို႔ သန္႔ရွင္းေရး သိပ္လုပ္စရာ မရွိေလာက္ဖူးလို႔ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အေဆာင္မႈဳးဆီကို သြားေတာ့ ရံုးခန္း အ၀မွာ ေပါက္ျပားက အဆင့္သင့္ ေစာင့္ေနတယ္။ အဲဒီက်မွ မုန္႔ဟင္းခါးကို အေၾကာ္ေတြ၊ ဘာေတြနဲ႔ စားရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ေတာ့တယ္။ အေဆာင္မႈဳးက ျမက္ေပါက္ရမယ့္ေနရာ ေခၚသြားျပီး ျမက္ေပါက္ခိုင္းေတာ့တာဘဲ။ ေတာ္ေသးတယ္။ အျခား အေဖာ္ ၂ေယာက္ ရွိေသးလို႔။ ဂ်ပန္မွာ ေပါက္ျပားေပါက္ရတဲ့ အမွတ္တရ ေပါက္ျပားေလးကို ဓါတ္ပံုကို ရိုက္ထားခ်င္တာ။ မွတ္မွတ္ရရပါဘဲ။ ခရီးသြားလို႔ ရတဲ့ သူမ်ားေတြနဲ႔ မတူတဲ့ အက်ိဳး.....။

ျဖစ္တတ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀

လိုလွ်င္ အသံုးခ်၊ မလိုလွ်င္ မုန္းၾက။

လိုလွ်င္ သတိရ၊ မလိုလွ်င္ ေမ့ၾက။

လိုလွ်င္ ျပံဳးျပ၊ မလိုလွ်င္ မဲ့ၾက။

ေပ်ာ္ရႊင္ ျပည့္စံုေနပါက၊ ေဖးကူခဲ့သူေတြကို သတိမရ...။

ေအာင္ျမင္မႈေတြရေနက၊ မာန္မာနေတြ ေထာင္လႊားၾက။

အားငယ္ခ်ိန္မွာ တမ္းတတာ၊ ကူညီေဖးမမႈကိုပါ။

ဒီအရာေတြက လူ႔သဘာ၀၊ နားလည္ေပးႏိုင္က၊

ေနေပ်ာ္စရာ လူ႔ဘ၀၊ ရလာႏိုင္မွာပါ။